Sunday, July 31, 2022

कांटो का हार मिला

 "What is your biggest regret?" तिने विचारलं

"मी मनात सुद्धा माझ्या, कधी दंगा केला नाही." तो हसत हसत उत्तरला.

"कधीतरी बाहेर काढशील त्या संदीप खरेला तुझ्यातून?!"

"का बाहेर काढायला हवं? Personality चा भाग झालाय तो माझ्या. आत्ताच विचारलंस ना, biggest regret काय ते, आता biggest fear सुद्धा ऐकून घे. माझी biggest fear आहे, mono-dimensional personality असणं. मी जगूच शकत नाही तसा."

"हे कसं सगळं अवघड अवघड बोलता येतं रे तुला? असलंच बोलून त्या साधनाला impress केलंस ना?"

"झालं? झालं परत तुझं ते साधना-पुराण सुरू? आठ वर्षं झाली आमचा breakup होऊन. किती? आठ! आपल्या लग्नालाच झाली साडेतीन आता. गेल्या चार-पाच वर्षांत पाहिलंही नाहीए तिला."

"पाहायचं आहे का मग आता?" ती गालातल्या गालात हसत बोलली.

"आता मी काय पाहायचं, काय ऐकायचं.. सगळं तुझ्या हातात आहे ग बाई! अडकून पडलोय ना पुरता..."

"बोलावतेच मग तिला एकदा. देखने दो मुझे भी, क्या चीज है ये साधना! (गायला लागते-) जाने वो कैसे लोग थे जिनके प्यार को प्यार मिला. हमने तो जब कलीयां मांगी, कांटो का हार मिला.."

"बास बास बास! आणि मी तुला सांगतो, तुझ्यातून त्या एस डी बर्मन ला बाहेर काढ, तर ते नाही जमत तुला. माझ्या संदीप खरेवर बरी तुझी नजर!"

"ए पण तुला आठवतंय, आपण एकदा त्या महाबळेश्वरच्या एलिफंट पॉइंटवर उभं राहून हे गाणं म्हणत बसलो होतो? आधी तू म्हणालास की हे काय कसलं रडकं गाणं म्हणतीयेस. मी तर ते फक्त एस. डी. च्या माझ्या मेंदूत असलेल्या default settingखातरच म्हणत होते. मग तू पण गुणगुणायला लागलास. तिथल्या एका माकडाने तुझ्या डोक्यात टपली मारून आपल्याला हाकलेपर्यंत आपलं तेच चाललं होतं."

"आठवतंय की. चांगलंच आठवतंय. त्या माकडाने मारलेलं बाकी चांगलंच लागलं होतं बरका मला. महिनाभर तरी दुखत होतं पुढे."

"महिन्याभराने थांबलं ना पण? काही दुःख अशी महिन्याभरात नाहीशी होणारी नसतात. कायम राहतात. काळजात जणू रुतून बसतात."

काही क्षण तसेच गेले. कुणीच काहीच बोललं नाही.

मग शेवटी तोच बोलला, "किती दिवस विचार करत राहणारेस आता? झालं.. ६ महीने होऊन गेले. माणसाने विसरून पुढे जावं की नाही?"

"इतकं सोपं असतं का? जिवाभावचं माणूस जातं, आणि आपण ६ महिन्यांत विसरून जायचं? तितकीच किंमत का त्या भावनांना? इतकं प्रॅक्टिकल व्हायचं लगेच? जाऊदे, तुला नाही कळायचं."

"असं कसं नाही कळणार? मला सगळं कळतं. तुझ्या मनात काय चाललंय, तू कसला विचार करतेस, अगदी आता तू पुढचं वाक्य काय बोलणारेस. सगळं!"

तिच्या गालांवर एक हलकं हसू उमटलं. तिने विचारलं, "अच्छा? बर मग सांग बरं माझं पुढचं वाक्य काय असेल?"

"सोप्पंय! तुझं पुढचं वाक्य आहे, 'I love you!' बघ ओळखलं की नाही बरोब्बर?"

"चल! ही असली gimmicks ना? लग्नाच्या पहिल्या साडेतीन महिन्यांत करायची. आपल्याला साडेतीन वर्षं झालीयेत. त्यामुळे, आता हे सगळं बासनात बांधून ठेवा, बरं का साहेब?"

दोघंही खळखळून हसले. तो तिच्याकडे पाहून म्हणाला, "कित्ती दिवसांनी तुला हे असं मनमोकळं हसताना पाहतोय. बरं वाटतं गं!"

"कसं हसणार? माझं हसू कायमचं चोरून गेलास नाही का तू निघून? ६ महिन्यांपूर्वी?" सतत हसऱ्या त्या फोटोला हार घालत ती बोलली.

Wednesday, June 12, 2019

Untitled post - 4


ओवी-आकृतिबंधात कधी लिहिलं नव्हतं. अचानक सुचलं, तेही ह्या आकृतिबंधात अजिबातच न बसणाऱ्या विषयावर.

ब्लॉगवर टाकण्यासाठी खरंतर नव्हतंच हे, पण बऱ्याच दिवसांत काही टाकलं नाही, म्हणून म्हणलं टाकावं...


सरेना कशी ही विरहरात
दग्ध-चंद्र झुरे नभात
धरणीच्या आत आत
गलबलून येई |

जाणीव एवढी मनात
दुःख आहे जन्मजात
राम नाही जीवनात
मिलनाविना |

दास आहे मी मनाचा
शोक वाहे दुर्लभाचा
विरहचित्ती शून्यदेही
भांबावलेला |


माहिती १ (गरज असलेली): पहिली ओवी 'ती'च्या नजरेतून, मधली दोघांच्या आणि तिसरी 'त्याच्या' नजरेतून आहे. वाचा परत!

माहिती २ (गरज नसलेली/उगाचच disclaimer): कुणावरतरी लिहिलेलं आहे, स्वतःच्या भावना नाहीत.

Friday, January 04, 2019

आठव


परवा कुठेतरी एक वाक्य वाचलं. 'आज तिचा फार आठव येतोय.' वाचताक्षणी विचारात पाडणारी काही वाक्यं असतात. तसं हे वाक्य होतं.

आठव!

व्वा! काय शब्द आहे!

या वाक्याचा संदर्भ पुस्तकांचा वगैरे होता. लेखकाने वाचायच्या असलेल्या पुस्तकांची एक यादी एका वहीत लिहून ठेवली होती आणि ती वही हरवली होती. तर मग त्या वहीचा आज फार 'आठव' येतोय, असं.

आपण सर्वसाधारणपणे 'आठवण येतीये' असं म्हणतो. 'आठव' हा शब्द मला 'उमाळा (दाटून) येतोय', किंवा 'हुंदका येतोय', किंवा 'हसू/रडू येतंय' अशा प्रकारचा वाटला. ह्या सगळ्या भावना आपल्याला हळूहळू, विचार करून वगैरे येत नाहीत. या अचानक येतात, अचानक नाहीश्या होतात. ह्या भावनांमागे एक ट्रिगर असतो. 'आठवण येणे' या शब्दांत जसा एक अदृश्य पसरटपणा आहे, तसा 'आठव' किंवा 'हुंदका' मध्ये नाही. ह्या भावना तीक्ष्ण आहेत, क्षणिक आहेत. आठवणींत जसे आपण रमू शकतो, तसे हुंदक्यात अनेक क्षण घालवत राहू शकत नाही. प्रसंगाचे किंवा परिस्थितीचे रूप पालटताच ही भावना नाहीशी होते. तसं काहीसं ह्या वहीच्या 'आठवा'बद्दल होत असावं. क्षणिक आणि तीक्ष्ण!

पण परत त्या वाक्यात 'फार आठव येतोय' असा शब्दप्रयोग आहे. म्हणजे लेखकाची तिथे रेंगाळण्याची, घुटमळण्याची इच्छा दिसते. तो येत असलेला 'आठव' खूप वेळ जवळ बाळगण्याची इच्छा दिसते. मग आठवण असा शब्दप्रयोग का केला नसावा?

याचं उत्तर माझ्या मते त्या वाक्याच्या संदर्भात आहे. लहानपणी बनवलेल्या पुस्तकांच्या यादीत लेखकाला फार रमायचं नाही आहे. त्या गोष्टीची आठवण काढत बसायचं नाही आहे. एखादा तीक्ष्ण, क्षणिक असा आठव येऊन ती भावना मनाच्या कोपऱ्यात परत ठेऊन द्यायची आहे. लेखात पुढे जायचं आहे.

नव्या शब्दप्रयोगाचं आपल्या मेंदूत केवळ अर्थ समजून घेऊन स्वागत न करता त्याभोवती असं घुटमळून, त्याचे रंग जाणून घेत करावं असं मला फार वाटतं. अर्थात हे सगळे प्रयत्नच असतात; कधी चुकलेले, कधी हुकलेले आणि कधी जमलेले!

Contact Form

Name

Email *

Message *